Fytotherapie - Homeopathie

Kruidengeneeskunde, ook wel fytotherapie, (‘behandeling met planten’) genoemd.
In de kruidengeneeskunde gebruikte plantaardige middelen noemt men fytotherapeutica. De definitie van de Nederlandse Vereniging voor Fytotherapie luidt: “Geneesmiddelen die als actieve ingrediënten uitsluitend planten, delen van planten of plantenmaterialen of combinaties daarvan bevatten, in ruwe of bewerkte staat.”. Onder invloed van ontwikkelingen in de VS wordt ook in Nederland de term Botanicals steeds vaker gebruikt. Deze term laat meer ruimte voor uit planten geïsoleerde stoffen (zoals curcumine en silibinine).
Fytotherapie wordt zowel in diverse natuurgeneeswijzen als in de reguliere context gebruikt. Veel fytotherapeutische kennis is gebaseerd op eeuwenlang behouden en doorgegeven gebruiken. Vanuit deze kennis zijn veel enkelvoudige geneesmiddelen ontwikkeld, bijvoorbeeld digoxine en reserpine. In de laatste decennia wordt er ook weer meer wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de werkzaamheid van kruiden in al hun complexiteit. Diverse farmaceutische bedrijven investeren in onderzoek naar kruidengeneesmiddelen uit niet-Westerse culturen teneinde tot de ontdekking van nieuwe geneesmiddelen te komen.
Homeopathie (Oud Grieks: ὅμοιος, homoios, gelijksoortig en πάθος, pathos,lijden of ziekte) is een alternatieve geneeswijze gebaseerd op de ideeën vanSamuel Hahnemann (1755 – 1843). De homeopathische behandeling bestaat in het voorschrijven van homeopathica, extreme verdunningen van stoffen die dezelfde symptomen als de te bestrijden ziekte zouden oproepen.
De homeopathische leer wordt niet ondersteund door wetenschappelijk bewijs; het gelijksoortigheidsbeginsel is in het algemeen onjuist en extreme verdunning maakt elk middel onwerkzaam. Homeopaten beroepen zich echter op de theorie dat bij het potentiëren de werking van de grondstof op het oplosmiddel overgaat. Homeopathie wordt daarom tot de pseudowetenschappen gerekend.